De minister van Volksgezondheid en Welzijn lijkt niet geïnteresseerd in de gezondheid en het welzijn van schildklierpatiënten. Al moet ik zeggen dat de interesse voor deze bevolkingsgroep van politici in het algemeen me nogal tegenvalt. Vele individuele en georganiseerde initiatieven voor aandacht van de politiek heeft geleid tot kamervragen van 1 kamerlid; Hr. van Gerven.
1 Miljoen
Als schildklierpatiënt kan je ‘schermen’ met indrukwekkende getallen. Er zijn wel zo’n 1 miljoen schildklierpatiënten, die slikken met z’n allen zo’n 11 miljoen tabletten. De meesten zijn erg tevreden over hun behandeling en kwaliteit van leven, maar nog steeds ook een indrukwekkend aantal heeft niet genoeg aan die ‘standaard’ behandeling.
Een andere behandeling is er echter niet. Want ook voor (het financieren van) onderzoek is de schildklierpatiënt niet interessant genoeg en zowel grondige kennis als afgestemde behandelingen bestaan gewoon niet. En die ene toch al beperkt geoptimaliseerde behandeling wordt ons blijkbaar ook niet gegund.
Gelukkig hebben we altijd nog de mogelijkheid een beroep te doen op de onafhankelijke en idealistische vertegenwoordigers van de ‘gewone’ burger; de politiek. [pullquote]1 miljoen patiënten/kiezers is duidelijk niet genoeg.[/pullquote]
10 Kamervragen
Vanuit diverse hoeken, door zowel individuele als georganiseerde schildklierpatiënten, apothekers, artsen, professoren, etcetera is er op de politiek een beroep gedaan de gebruiker van levothyroxine niet de dupe te laten worden van doorgeschoten bezuinigingen in de zorg.
Er zijn brieven gestuurd naar kamerleden en commissies, er is druk getweet, er zijn blogs geschreven en één kamerlid heeft 10 vragen gesteld aan de minister. Vragen als:
- Waarom worden schildklierpatienten gedwongen andere medicijnen te slikken, in strijd met medische richtlijnen?
- Weet u dat de wisseling meer kosten meebrengt dan het bespaart en die vooral voor rekening van de patiënt komen?
- Dat dit blijkbaar gebeurt in het kader van ‘preferentiebeleid’ van zorgverzekeraars?
1 Antwoord
Na drie weken volgt er een antwoord [pdf]: (Ja, één antwoord op 10 vragen.)
“In tegenstelling tot wat wordt aangegeven in het door de heer Van Gerven aangehaalde blog, wordt er geen preferentiebeleid gevoerd voor Levotyroxine door zorgverzekeraars voor zover mij bekend. Voor zover wisseling plaatsvindt naar een andere variant van levotyroxine liggen daar kennelijk andere oorzaken aan ten grondslag. In zijn algemeenheid merk ik op dat op de websites van de zorgverzekeraars is na te gaan of er een preferentiebeleid wordt gevoerd voor een geneesmiddel.” (Schippers, februari 2014)
Wat een enorme teleurstelling is dat antwoord. Het is niet eens een antwoord op ook maar 1 van de gestelde vragen. Het antwoord spreekt ook zichzelf nog eens tegen: “Er is geen preferentiebeleid voor zover ik weet, maar je kan het terugvinden op de website van de zorgverzekeraar.” Zegt de minister hiermee dat ze het zelf niet heeft (laten) na(ge)gaan?
Allemaal leugenaars?
Veel patiënten hebben de moeite genomen te melden dat ze zonder uitleg, begeleiding, toelichting, voorlichting of inspraak moeten overstappen op een ander merk medicijnen. Ze worden daardoor hoogstwaarschijnlijk weer in een periode van onbalans gestort. Deze patiënten worden naar mijn idee door dit antwoord voor leugenaar uitgemaakt.
Niets…
Dat er ‘iets’ aan de hand is, dat hadden we al gemerkt en gemeld. Daarom had Hr. van Gerven ook gevraagd aan de minister naar de ‘wat’ en ‘waarom’. Volgens de minister is het niet ‘iets’ dat niet onder haar verantwoordelijkheid valt, want er wordt verder niet op ingegaan. Hoe kan ‘iets’ dat effect heeft op de uitgifte van medicijnen en dus de behandeling van patiënten, níet onder de verantwoordelijkheid van de minister van Volksgezondheid vallen, om over Welzijn maar te zwijgen?
Foto: Risastla
1 reactie